چند روزیست میان این آشفته بازار روز دنیا، دست به طرح پرسشی اساسی بزنم:
آیا آشوب و اعتراضات مردمی در لبنان ،شیلی، عراق، هنگ کنگ، کوبا و حتی اروپا با هم مرتبط است؟
پاسخی که شاید در تجسس ابتدایی بدان دست می یابم: حضور قدرت برتر آشوب گر یعنی آمریکاست. تنش های توییتی آقای ترامپ و معارضه های ی با مخالف و موافق و دست اندازی در تمام امور دنیا. این است پاسخ ابتدایی. خشونت، خشونت می آورد و تنفر، نفرت می آفریند. احزاب میانه کم کم جای خود را به تندروهای با ایدوئولوژی تخریب غیر و پذیرش خودی می دهند. آنچه احتمالا در ایران نیز رقم خواهد خورد و شرایط استبدادی از این نیز بدتر خواهد شد.
اما هر چه بیشتر در جامعه قدم می زنم می بینم این ها پیش کش، این ها همه به جا، اما آنچه از همه ی سوال ها اهم است، این است که چرا ما اعتراض نمی کنیم؟ چرا نان گران می شود، صف ها هنوز برقرار است؟ چرا اعلام می کنند نان محصول گندم بدون کیفیت است، اعتراض نمی کنیم؟ چرا فعالان محیط زیستی را با انگ های مختلف به حبس می برند و ما اعتراض نمی کنیم؟ چرا فعالان مدنی را محبوس می کنند و ما اعتراض نمی کنیم؟ چرا اقتصاد دارد به زبونی می رود و ما اعتراض نمی کنیم؟ چرا فساد به صورت سیستمی و گسترده دارد ریشه ی انسانیت ما را خشک می کند و ما اعتراض نمی کنیم؟ چرا هیچ کس در این مملکت استعفا نم یدهد چون شرایط خوب نیست و ما اعتراض نمی کنیم؟ کارد به استخوانمان رسیده است و باز هم دم نم یزنیم و اعتراض نمی کنیم؟
اما لبنان و هنگ کنگ و شیلی با اعتراض به خواسته های مردمی خود رسیده اند. واقعا چرا؟
این ایراد از نظام وحشت آفرین لنینی است و یا اندیشه ما بیمناک است؟ یا می ترسیم اشتباهی که پدرانمان کردند و سال 57 تاریخ یرا رقم زدند ما هم رقم بزنیم و شرمنده فرزندان این مرز و خاک شویم؟
به هر رو با این وضع انگ زدن به حتی یک اعتراض مدنی ساده، وضعیت را رقت بارتر کرده است.
واقعا چرا اعتراض نمی کنیم؟
اعتراض ,نمی ,کنیم؟ ,ها ,های ,هم ,اعتراض نمی ,نمی کنیم؟ ,ما اعتراض ,کنیم؟ چرا ,و ما
درباره این سایت